Cukinia nie jest nieśmiały. Jest małym, dzielnym chłopcem. Od kiedy stracił mamę, jest pewien, że jest sam na świecie. Ale tak było, zanim zaprzyjaźnił się w domu dziecka z Simonem, Ahmedem, Jujube, Alice i Béatrice. Każdy z nich przeżył jakąś bolesną historię. Wśród nich jest także Camille… Kiedy masz 10 lat, tak wiele jest jeszcze do odkrycia. Możesz dowiedzieć się, jak to jest mieć paczkę przyjaciół, zakochać się, a może nawet być szczęśliwym.
Niech nie zwiedzie was sposób przedstawienia. Film porusza trudne tematy, a przy tym to bomba na emocje !
O filmie usłyszałem przy okazji jego nominacji do Oscarów itp. Nie podchodziłem do tego sceptycznie, jednak nie byłem do końca pewien czego mogę się spodziewać. Oczywiście same nominacje świadczyły o poziomie dzieła, a sposób animacji tylko zachęcał. W sezonie Oscarowym nie byłem w stanie udać się do kina, a kiedy w końcu film oficjalnie trafił na Polskie ekrany, potuptałem pod drzwi sądeckiego Sokoła. Na samym początku zaznaczę – oglądałem wersje z Dubbingiem i wiecie co ? Ani trochę nie żałuje. Wręcz przeciwnie. Cieszę się, że na taką trafiłem, ponieważ mogłem w pełni skupić się na historii, a nie martwić, że przeoczę coś w animacji lub jej tekście.
Fabuła jak na bajkę jest bardzo specyficzna i pod płaszczykiem niewinnej animacji kryją się prawdziwe, trudne problemy. Owszem opowieść postępuje szybko, jednak zawarto w niej wystarczająco dużo emocjonalnych momentów aby rozbić nawet skamieniałe serducho. To w jaki sposób autorzy podeszli do przedstawienia świata dzieci jest niecodzienne dla kinematografii. Oto dostajemy historię małego chłopca, który musi się odnaleźć w nowej , trudnej sytuacji życiowej. Różne wydarzenia i zbiegi okoliczności sprawią, że i w niej znajdzie szczęście oraz przyjaciół dzielących jego los. Każdy z dzieciaków ma inny charakter, inną historię, a jednak łączy ich jedno – potrzeba miłości i ciepła rodzinnego. Wielkie dramaty małych ludzi. Sprawy trudne dla dojrzałego człowieka, skonfrontowano z dziecięcym patrzeniem na rzeczywistość rysującą się dla najmłodszych w ciemnych barwach. Nie jest jednak tak, że dzieci to chodzące nieszczęścia – bawią się, nawiązują znajomości i wykonują różne czynności. Świat potrafi też nabrać barw chociaż jest to dla nich trudniejsze. Animacja figuruje jako komedia – i owszem, żart pojawia się dość często. Jest to co prawda często żart dziecięcy – niewygórowany i nierzadko bardzo naiwny, co nie zmienia faktu, iż odpowiada charakterowi produkcji i fajnie rozluźnia atmosferę.
Wspaniałe dla mnie jest to, że pomimo krótkiego czasu projekcji film był w stanie wiele razy mnie zaskoczyć i podejść. Bardzo pozytywne odczucia zamieniały się w strach o los bohaterów aby następnie mogło zastąpić go współczucie, a w końcu i uśmiech. Szarpie emocjami widza jak szmacianą laleczką ale robi to z wyczuciem. Nie jest to przybijające, a wręcz uzależnia historię od siebie, czyniąc ją jeszcze lepszą.
Jak już wspomniałem – Dubbing w tej produkcji zasługuje na pełną pochwałę. Wszystko zrobione w dobrym smaku – nie wrzucono praktycznie żadnych spolszczeń. Nie jest odklejony od filmu, a dobrze z nim współgra i umila seans. Prosty, przyjemny i w pełni profesjonalny – brawo.
Najwyższy czas powiedzieć coś o animacji. Stworzona metodą poklatkową bajka jest dosłownie majstersztykiem. Mówię tu zarówno o projektach postaci jak i kreacji świata. Wyraziści są ludzie – reszta robi za tło ale świetnie się to ze sobą zgrywa. Przy okazji widać wręcz materiały z których wykonano modele – można wręcz samemu stwierdzić z czego zostały stworzone. Czasem klarownie widać, że nie ma pełnej płynności aczkolwiek jest to niewinne i nie wybija zupełnie z rytmu historii. Jak dla mnie 10/10.
W wypadku tego rodzaju animacji jak najbardziej można mówić o scenografii. Wystrój wnętrz makiet, ich wypełnienie przedmiotami itp. to wystarczający argument. Oczywiście jest to 10/10 – po prostu genialna sprawa. Jak na zdjęciu powyżej- plan nie jest pusty, wręcz przeciwnie wypełniają go zabawki, ubrania – jak w prawdziwym dziecięcym pokoju. Przy okazji wiele rzeczy np. w pobliżu łóżka mówi nam o charakterze czy zainteresowaniach bohatera – to jest wspaniała sprawa bo wiele niedopowiedzeń można dorobić samemu.
Kamera to proste ale urocze kadry zachowujące się jak w filmie aktorskim. Czasem wręcz eksperymentuje – oczywiście w granicach rozsądku i nie niszcząc rytmu filmu. Wszystko razem tworzy wspaniały pokaz umiejętności twórców i zapewnia miło spędzoną godzinę.
Całokształt uświetnia wspaniała ścieżka dźwiękowa – głównie Indie Folk, aczkolwiek uświadczymy tu więcej gatunków. Nie ma tego dużo ale pojawia się gdy jest potrzebna.Wspaniałe wyczucie.
Podsumowanie :
To z pewnością nie jest Disney. Dla dzieci może ładnie wyglądać ale zrodzi wiele pytań, więc myślę że warto z nią poczekać aż pociecha będzie większa. Wszystko w tym filmie złożone razem tworzy wspaniały świat widziany oczami dziecka po przejściach – myślę że każdy powinien poświęcić czas na tę produkcje – warto.
Wilcze Oko 
Dodaj komentarz